RONALDO, MESSİ, FUTBOL VE SALGIN

◼ İbrahim Balcı

Salgının İspanya’yı kasıp kavurduğu günlerde, İspanyalı bir grup hekim şöyle seslenmişti İspanya’ya ve Dünya’ya. 

‘’Hekim ve sağlık personeli yetersizliği çekiyoruz. 

Bir hekimin 2500 Euro, ünlü bir futbolcunun ise 150 milyon Euro aldığı bir ülke ve Dünyada yaşıyoruz’’ diye sitem etmişlerdi. 

İspanyalı hekimler, haklı olarak kapitalizmin işleyişindeki bu paradoks ve adaletsizliklere böyle dikkat çekmişlerdi. 

150 milyon transfer ücreti, artı primler ve reklam gelirleri ile bu rakam en popüler futbolcularda 180 – 200 milyonu buluyordur. 

Yani, sadece bir ünlü futbolcu 72 bin hekimin aylıklarının toplamını alıyor. 

Şu çarpıklığı ve adaletsizliği düşüne biliyor musunuz? 

Oysa, şu salgın döneminde, Dünyanın en gelişmiş kapitalist ülkelerinde manzara şuydu. 

Hekim ve sağlık personeli yetersizliğinden, yoğun bakım, solunum cihazı, maske ve benzeri yetersizliklerden dolayı on binlerce insan hayatını kaybetti. 

Dünyanın yükü emekçilerin sırtındaydı ve şu salgın döneminde sağlık emekçilerin payına da bu düşüyordu. 

Eğer, tüm yetersizliklere rağmen sağlık emekçilerinin, fedakarlığı ve özverili çabaları olmasaydı felaketin boyutu çok daha korkunç olabilirdi. 

Biri sağlığımız diğeri seyirlik keyfimiz

O halde, İspanyol hekimlerin sorduğu soruyu bizde soralım. 

Sahi, futbol ve futbolcu ne işe yarıyor? 

Futbol hem spor dalları içerisinde hem de bütün seyirlik gösterilerde en fazla ilgi gören, en popüler alandır hiç kuşkusuz. 

Eğer, illaki bir kıyaslama yapmak gerekiyorsa, biri sağlığımız, diğeri de seyirlik keyfimizdir. 

Birincisi daha yaşamsal olmak üzere, ikisinin de toplumsal bir işlevi var elbette. 

İyi ama aradaki fiyat farkını nasıl açıklayacağız. 

Üretirken sömürülen, tüketirken yeniden sömürülen milyarlarca emekçinin ürettiği toplam zenginliğin adaletsiz paylaşımı üzerinden açıklanabilir elbette.

Karl Marks, kapitalizmin sömürücü sınıfı olan burjuvazi kendi siluetinden bir dünya yaratmıştır der. 

Yani, tüm ekonomik, siyasal, kültürel insan ilişkilerini kendi sömürücü, çıkarcı bakışı ve ilişkilerine benzetmiştir. 

En tepede, büyük sömürü ve çıkarlar, hırsızlıklar, ikiyüzlüce oyunlar, ahlaksızlıklar, karşılıklı güvensizlikler aşağı doğru yayılarak toplumsal bir davranış biçimine dönüşebiliyor. 

Dolayısıyla, sadece ekonomik alan değil, hayatın tüm yanları ve yönleri bu sömürü ve çıkar ilişkilerinden nasibini alıyor. 

Yalnızca futbolu değil, bir bütün olarak, sportif, sanatsal ve kültürel hayatımızın tümü alınır, satılır bir şov ve gösteri Dünyasına dönüşebiliyor. 

Yaratılan bu sahte ve şaşalı kültürel Dünya, kendi popüler ikonlarını, ulaşılmaz, tapınası putlarını yaratıyor. 

Bu ikonlar, Marilyn Monroe, Elvis Presley, Pele, Zico, Michael Jackson, Madonna, Maradona, Zidan ve günümüzde Ronaldo, Messi gibi popüler isimlerden sadece bazılarıdır. 

Yüz bin kişilik uyku tulumu

Allanıp pullanarak emekçilere sunulan bu kültürel popüler Dünya, insanlığın asıl ihtiyaçlarını unutturmak, yerine ustaca illüzyonlarla emekçileri başka rüya alemlerinde uyutarak sömürmek.

İspanyol diktatör Franco’nun futbol aracılığıyla yığınları uyutmak için söylediği meşhur bir sözü vardır. 

Bana yüz bin kişilik bir uyku tulumu yapın İşimiz kolaylaşsın demiştir.

1947 yılında 70 bin kişilik olarak yapılan 1955’te 120 bin kişilik kapasiteye çıkarılan bugünkü Real Madrid stadyumu biraz da bu niyetlerle yapılmıştı. 

Kapitalist kâr ve çıkar ilişkilerinde profesyonel futbol artık sadece futbol değildir. 

Hilesi, yalanı, aldatmacası, trilyonlarca Euro’luk döner sermayesi ve yığınları uyutması ile dev bir kapitalist sektördür futbol. 

Şimdilik salgından dolayı birçok sektör gibi futbol sektörü de zorunlu tatilde. 

Belli ki, futbol sektörü de dahil birçok sektörden patronlar iktidarları sıkıştırıyor. 

Bir an önce hayatı normal akışına çevirip daralmakta ve derin krizlere doğru inişe geçmekte olan ekonomiyi ayağa kaldırmak. 

Gelinen aşamada, birçok ülke yöneticilerinin art arda yaptığı açıklamalar şunu gösteriyor. 

Hazır Dünya, kitlesel ölümlere alışmış ve kanıksamışken sürü bağışıklığı stratejisine geçip ölen ölsün kalan emekçilerle sömürü çarkına hız vermek. 

Dolayısıyla, önümüzdeki günlerde yetişkinler işe gitsin diye okullar açılacak, beraberinde birçok sektör açılacak. 

Devamında gelecek sezon stadyumlar açılıp maçlar oynanacak. 

Stadyumlarda, ekran başlarında biz kaleye giren gollere heyecanlanacağız.

Hayranlıkla izlediğimiz ünlü futbolcular ve yöneticiler ise hem büyük seyirci tezahüratlarına hem de banka hesaplarına akan milyon dolarlara heyecanlanacaklar ve şımardıkça şımaracaklar. 

Biz emekçiler ise hem öleceğiz hem de çalışacağız. 

Hem patronları hem de popüler dünyanın ünlülerini sırtımızda taşımaya devam edeceğiz. 

Kaldı ki, istisnalar dışında büyük fabrikaların çarkları hiç durmadı.

Salgınla el ele, kol kola işimize gideceğiz. 

Patronlar ve hizmetindeki iktidarlar öyle istiyor. 

Genç ve dirençli olanlarımız virüsü yenecek, olmayanlarımız yenilip ebedi istihareye çekilecek. 

Kapitalist sistem bizi ya açlıktan ya da salgından ölümler beğenmemizi istiyor. 

Bir seçeneğimiz daha var ama. 

Birleşip mücadele etmek, bu köhne düzeni yerle bir etmek, buna şimdilik hazır değilsek bile en azından geri püskürtmek. 

Mevcut bu örgütlülük düzeyimiz ve gücümüzle bile mücadele etsek geri püskürtebiliriz.