‘’O kadar insan hayatını kaybettikten sonra mı akıllarına hastanelerin durumu geldi’’

Mart ayından itibaren Fransa genelinde Corona virüsünden dolayı artan vakka ve ölümleri, Hastane, huzurevlerinin, hastaların ve sağlık çalışanlarının durumunu, hükümetin sağlık politikalarını, huzurevinde hemşire olarak görev yapan Elif Özipek ile konuştuk

◼ Röportaj : Okan YILMAZ – Fransa’da Yaşam

Kısaca sizi tanıyabilirmiyiz? 

Elif Özipek, Melun’da ikamet ediyorum ve yaklaşık 10 yıldır özel bir huzurevinde (La Maison de Retraite Plesis Picard) hemşire olarak görev yapmaktayım. 

Fransa genelinde 28 binden fazla insan corona virüsünden dolayı hayatını kaybetti.  Bu sayının 10 binden fazlası yaşlı ve huzur evlerinde gerçekleşti. Vaka artışlarının yoğun olduğu mart ayından bugüne kadar olan süreçte neler yaşadınız? 

İlk başta şunu belirtmek gerekiyor; huzurevlerinde bulunan insanlar yaşlı olduklarından dolayı, kalp yetmezliği, solunum yetmezliği, tansiyon, alzheimer gibi belirli kronik hastalıkları var, sinir ve damar sistemleri normal genç insanlar gibi çalışmıyor. Bundan dolayı bu insanlar hassas kitlesine giriyorlar. Dolayısıyla, bir çoğunun kronik hastalıkları ve yaşları itibariyle bağışıklık sistemi çok zayıf ve hastalıklardan daha çok etkileniyorlar. 

Sorunuza gelecek olursak, bakanlık karantinaya almadan daha önce, yani Şubat ayı sonu ailelerle görüş günlerini zaten yasaklamış, hastaları da izole etmiştik. Ve dolayısıyla hastalarımız içinde aileleriyle ve  arkadaşlarıyla görüşmedikleri için o ana kadar yapabildikleri sosyal aktiviteleri yapamadıklarından dolayı depresyon – sinir krizleri gibi durumlar çokça yaşandı. Tabi ki bu durum onları psikolojik olarak da çok etkiledi. İster istemez bizlerde bu süreçte çok zorlandık. 

Ne gibi zorluklar yaşadınız ?

Bu insanlar yaşlı, ailelerinden uzak bir odaya kapalı şekilde bu süreci atlatmaya çalışıyorlar. Sadece bizleri görüyorlar, o da sınırlı. Bizim işimiz de 2-3’e katlanıyor. Görevimizin dışında, onlara psikolojik destekte sunmaya çalıştık. Ailelerinden uzak karantina altında olmaları ve bir çoğu alzheimer hastası olduğundan yaşanan durumun ne olduğunu tam olarak anlamakta zorlandı ve buda bizim işimizi elbette daha da zorlaştırdı. Hastanelerin yoğun olması ve kapasitelerinin yetersiz olmasından dolayı, elimizden geldiği kadar hastaneye göndermemeye çalıştık. Daha doğrusu sağlık bakanlığının bize sunduğu olanaklarla kendi servislerimizde, kendi imkanlarımızla ve olanaklarımızla üniteler açmaya ve onları tedavi etmeye ve yaşanan bu durumdan etkilenmemelerine gayret ettik.

Bu süreçte yaşamını yitiren hastanız oldumu ? 

Malesef evet, 4 hastamızı kaybettik. 

Peki sizler nasıl etkilendiniz bu dönemde ? Aile hayatınızı nasıl etkiledi ? 

Bu süreçte çoğu zamanımız huzurevinde geçiyor, ben bir hemşire olarak akşam sekiz, sekiz buçukta başlıyor, yeri geliyor diğer gün geç saatlere kadar kalmak zorunda kalıyorum. Sonuçta 70’e yakın hastamız var ve hem personel hem de materyal eksikliğinden dolayı zor bir süreç geçirdik. Odaları hazırlama, rutin kontroller – ki bu süreçte kontrolleri ister istemez artırmak zorunda kaldık.  Maskelerimiz ve oksijen tüplerimiz sınırlı ve beş litrelik tüplerdi. Solunum yetersizliği olan bir hasta için 5 litre çok az. Bir ya da iki maskeyle günü geçirmeye çalışıyorduk. Elimizde bulunan maskelerin normalde 2 saatlik kullanım süreleri var. Yeri geliyor 10 saat aynı maskelerle çalışmak zorunda kaldık. 

Sağlık çalışanı olarak normal çalışma tempomuzun üzerine çıkan bir durum eklenince, ister istemez psikolojik olarak etkilendik. Görevimizi iyi bir şekilde yerine getirememe korkusu yaşıyor ve kaçınılmaz olarak aile hayatımız da etkilendi. İşten çıktıktan sonra, bir çoğumuz evli ve çocukları olan arkadaşlarımız var. Bu süreçte hiçbirimiz eskisi gibi değildik, ailemizle mesafeli, tedirgin ve korku içinde yaşıyor, taşıyıcı olma riskinden dolayı aynı evde birbirimize yabancı ve mesafeli duruyorduk. Fazla mesai ve çalışırken sarf etmiş olduğumuz efordan dolayı yorgun, uykusuz kalıyorduk. Yarın işe nasıl gideceğiz, maskelerimiz olacak mı, hastam olacak mı, ölen olacak mı, birine birşey olacak mı telaşı ve tedirginliğini sürekli yaşadık. 

Her hastane ziyaretinde Cumhurbaşkanı Macron büyük tepkiler alıyor. Sizde yıllardır bir sağlık çalışanı olarak, hükümetin sağlık politikalarını nasıl buluyorsunuz ? 

Bir yılı aşkındır Fransa’nın bir çok  hastanesinin, acil servisleri grevdeydi. Bize en yakın Melun hastanesinin girişinde “grevdeyiz” yazısı bir yıldan fazla asılı kaldı. Nedeni ise ; aile doktorları yeterince yetişemiyor ve yeni hastalar almıyor. Acile gidildiğinde bir hasta başına 6 saatte bir doktor düşüyor. Çünkü hem eleman eksikliği, donanım eksikliği, hem de maaşları düşük. En azından bunun için maaşların yükseltilmesini, çalışanların sayısının artırılmasını talep ediyorlardı, fakat buralara dönük hiç bir şey yapılmadı. Düşünsenize bugün huzurevinden hastanenin acil servisine bir hasta yolladığımızda, 8 saat sonra bizi arayıp hastanın neyi var diye soruyorlar. Hastanelerde yıllardır çalışanlar bas bas bağırıyorlar. Şimdi mi onlara prim vermeyi düşünüyorlar, peki o kadar insan hayatını kaybettikten sonra mı akıllarına geldi.