Kübalı hekimlerin bize hatırlattıkları; Kapitalizm öldürür Sosyalizm yaşatır

◼ İbrahim Balcı

Şu zor salgın günlerinde Dünya’ya, iki şey iyi geldi. 

Biri, hiç kuşkusuz, sağlık emekçilerinin özverili, fedakârca çabaları ve emekleri.

Diğeri ise Kübalı devrimci hekimlerin Dünya halklarının kalplerinde ve vicdanlarında bıraktıkları güven, umut ve o sıcacık insani duygular. 

Dünyanın en gelişmiş kapitalist merkezleri olarak görülen ve Dünyaya nizam veren ABD’nin, Avrupa’nın, o gücü ve ihtişamı, Kübalı hekimlerin o küçük ama kıymetli yardımları karşısında yerle bir oldu adeta. 

Yoksul bir tarım ülkesi olması ve uygulanan ambargolar sebebiyle gerçek anlamda bir Sosyalist inşa şansına dahi sahip olamadı Küba. 

Fakat emperyalist canavarlığa karşı yoksul ama onurlu halkçı duruşuyla dünya halklarının haklı saygısı ve sevgisini kazandı. 

Oysa kapitalist uygarlığın en gelişmiş merkezlerinde bir hiç uğruna çok basit yetersizliklerden dolayı on binlerce insan ölüyor.  

Bunca gelişmişliğin içerisinde yeterli maske ve solunum cihazı bulamamanın çaresizliğini yaşattı sermaye düzeni bizlere.

Bu çaresizliğe çare olan yine insanın kendi emeği, fedakarlığı, özverili çabası oldu, sağlık emekçilerinin şahsında.  

Kapitalizmin tarihi felaketler tarihidir! 

Kapitalist-emperyalist düzen doymak bilmez kar ve egemenlik hırsıyla, insanlığı hep felaketlere sürüklemiş, her seferinde işçi sınıfı ile birlikte komünistler frenleyebilmiş bu barbarlığı.

Son yüzyılda iki dünya savaşı, yüzlerce bölgesel savaş yaşattı insanlığa. 

Bu savaşların hiçbiri sanıldığı gibi milletlerin, halkların birbirlerine karşı savaşı değildi. 

Ulus devletlerin savaşıymış gibi görünen ama aslında onun ardına saklanmış rakip sermaye tekellerinin dünya pazarlarına egemenlik kurma savaşlarıydı. 

Birinci dünya savaşı on milyon insanın ölümüyle, açlık ve felaketlerle sürerken bu barbarlığın tekerine çomak sokan Rus ve Alman komünistleri olmuştu.

1917 ekiminde Rusya’da, 1918 kasımında ise Almanya’da komünistler emekçilerle birleşip iki devrim girişimi ile bu barbarlığın karşısına dikilmişti. 

Alman devrimi yenilse de, Sovyet devrimi zafere ulaşmış, egemenlik dengelerini alt üst etmiş, Dünyadaki siyasal rüzgarın işçilerden ve halklardan yana esmesini sağlamıştır. 

Ve fașizmli zor yıllar! 

Kapitalist tekeller, giderek güç kazanan işçi sınıfı ve komünistlerin karşısına bu kez faşist rejimlerle çıktılar. 

İtalya’yı, Almanya’yı, İspanya’yı, Portekiz’i yıllarca faşizmle yöneterek işçi sınıfı ve sosyalizm mücadelesini bastırdılar. 

Ve 50 milyon insanın hayatına, çok büyük yıkımlara yol açan tarihin en korkunç felaketi olan ikinci dünya savaşı başlamıştı. 

Avrupa ve dünya, Hitler, Musollini, Franco ve Salazar rejimlerinin elinde inliyordu. 

Liberal ve muhafazakâr demokrat cepheler dağılmış, bir kısmı teslim olup bir kısmı da halkını faşizmin zulmüne bırakıp kaçarken küçük bir kısmı kalmıştı direnen. 

Büyük oranda komünistler kalmıştı yine halkıyla birlikte faşizme karşı direnen. 

75 yıl önce, 8 Mayıs 1945 yılında korkunç yıkımlara yol açmış olan faşizm canavarlığı nihayet yenilmişti. 

İnsanlık, bu büyük faşizm felaketini de başından itibaren Avrupalı komünistlerin, Sosyalist Sovyetlerin ve ancak savaşın son aylarında harekete geçen batı cephesinin ittifakı ile birlikte yenebildi. 

Sosyalizmin ve komünistlerin bu büyük zaferi, tekelci kapitalist canavarlığın saldırganlığını uzun yıllar boyunca geri püskürtebilmiş, bir nebze de olsa dizginleyebilmişti. 

Tekelci kapitalizm, diğer adıyla emperyalist canavarlık, sonraki yıllarda bu kez saldırganlık yüzünü Asya’da, Afrika’da, Latin Amerika’da göstermişti. 

Oralarda da anti emperyalist, bağımsızlıkçı direniş hareketlerinin başını yine emekçi halklarla birlikte sosyalistler, komünistler çekmişti hep. 

Yeni mücadele dönemlerine hazırlanmak! 

Bu yazı bir sosyalizm güzellemesi için yazılmadı elbette. 

Geçtiğimiz yüzyılın yaşanmış gerçeklerinin çok kısa bir özetidir. 

Bu yakın tarihimizin bir emekçi bakışı ile yeniden hatırlanması ve yeni kuşaklara aktarılmasının bir ihtiyacıdır. 

Hele ki, gelinen aşamada, kapitalist doyumsuzluk, insan soyu ile birlikte doğayı ve tüm canlı varlıkların hayatını yeni felaketlere doğru sürüklüyorken.

Öyle görünüyor ki, bu salgın belasını takiben ekonomik krizler, kitlesel işsizlikler, yoksulluklar yine biz emekçilere fatura edilecektir. 

O halde, geçtiğimiz koca bir yüzyılın zengin mücadele deneyimlerinden öğrenerek yeni mücadele dönemlerine hazırlanmak yine sosyalistlere, komünistlere ve tabii ki işçilere, emekçilere düşüyor.