FRANSA’DAKİ TÜRKİYE KÖKENLİ GÖÇMENLER, IRKÇILIK VE EMEK MÜCADELESİ 

Ibrahim BALCI

Sermaye cephesinin isteği ile Macron iktidarı altmış iki olan emeklilik yaşını altmış dörde (64)  yükseltmek istiyor.

Emek cephesi ise 19 ocaktan itibaren kitlesel grev, miting ve yürüyüşler yaparak bu reforma karşı direniyor.

Sendikalar 31 ocak için yeni çağrılar yaptı.

Grev ve kitlesel eylemlerin ikinci dalgası 31 ocakta tekrarlanarak devam edecek.

Kısaca, Fransa’da sokaklar ve meydanlar yeniden ısınıyor.

Emekçilerin böylesine kitlesel bir şekilde haklarına sahip çıkması ve mücadele etmesi sevindirici ve umut vericidir elbette.

Fakat, biz bu makalede asıl olarak konunun şu yanını tartışmak istiyoruz!

FRANSANIN SİYASAL VE TOPLUMSAL YAŞAMIYLA NE KADAR İLGİLİYİZ?

Meselenin siyasal ve sosyolojik arka planına çok fazla girmeyeceğiz.

Yani, onyıllardır Türkiye hükümetlerinin ve egemenlerinin buradaki Türkiyelileri kendi siyasal ve ekonomik çıkarları için yönlendirme girişimlerini ve uğraşlarını, çeşitli lobi faliyetlerini bir kenarda tutalım.

Öte yandan, Türkiye siyaseti üzerinden bölünmüşlüğümüz, 

yine Türkiye üzerinden edindiğimiz siyasal eğilimlerimiz, alışkanlıklarımız, farklı dünya görüşlerimizi de bir kenarda tutalım.

Fransa’da yaşayan Türkiye kökenli göçmenler olarak biz Fransa’daki toplumsal hak ve özgürlükler mücadelesinin neresinde duruyoruz?

O Fransa ki; işçi sınıfı ve halkının tarihi, mücadeleci geleneği ve güçlü  toplumsal refleksleri ile örnek gösterilir.

 Dolayısıyla, Fransa’daki bu köklü toplumsal hak  mücadelesinin bilinci geleneği ve kültüründen ne kadar etkileniyor ve öğreniyoruz?

Bu ve böylesi toplumsal mücadelelere ne kadar katılıyor ve destek veriyoruz?

İşin bu tarafını biraz irdelemek, sorgulamak, kendimizi biraz iğnelemek gerekmezmi?

Galiba bu konularda  yeterince sorumlu ve duyarlı davrandığımız pek söylenemez.

Eylemlere katılanlarımızın  sayısı bir elin parmak sayılarını geçmiyor.

Oysa zamanında  Fransız işçi ve emekçileri büyük bedeller ödeyerek büyük mücadeleler vererek kazandılar bu  hakları. 

Şimdide bu hakları korumanın mücadelesini veriyorlar.

 Ve biz göçmenler de sonuna kadar faydalanabiliyoruz bu haklardan.

Faydalanıyor olmamızda bir sorun yok tabiki.

Kendisine sosyal hukuk devletiyim diyen her devlet  ülkesinde yaşayan herkese ayrımsız sosyal güvence sunmakla mukelleftir.

Sosyal devlet olmanın  zorunluluğu ve sorumluluğu da bunu gerektirir.

Bizler de emeğimizle çalışıyoruz bu ülkede ve  bizlerin de brüt aylıklarımızdan kesintiler yapılıyor zaten.

Dolayısıyla, toplumsal hak mücadelesine katılmanın, yasal bir zorunluluğu yok tabiki.

Ama, galiba ahlaki ve vicdani bir zorunluluğu var.

Birinci olarak işçi ve emekçi oluşumuzdan dolayı zorunluyuz.

İkinci olarak göçmen oluşumuzdan dolayı.

Şimdi bu iki unsuru biraz daha açarak ilerleyelim.

AYNI SINIFIN  FARKLI RENKLERİYİZ

Herşeyden önce Fransa’daki Türkiye kökenli göçmenlerin büyük çoğunluğu işçi ve emekçi sınıfından oluşuyor.

Bu nedenle, rengimiz, kökenimiz ne olursa olsun kendimizi Fransa işçi sınıfının ve emek cephesinin bir bileşeni ve parçası olarak görmeliyiz.

Kaldıki  biz görsek de görmesek de toplumsal gerçekliğimiz böyledir zaten.

O halde bu toplumsal gerçekliğimize uygun davranmak durumundayız.

Dolayısıyla, biz Fransa işçi ve emekçileriyle ortak bir kadere sahibiz.

Fransa emek cephesinin kazanımı bizim de kazanımımız, kayıpları ise bizimde kayıplarımız olacaktır.

Gelinen aşamada sermaye cephesi ile Macron iktidarı elbirliği ile işçi ve emekçilerin elde avuçta kalan haklarına da göz dikmiş durumda.

Emek cephesi ise savunma hattında ve bunun için mücadele ediyor

Bu durumda bizim yerimiz neresi olmalı? 

 Fransa’da işçi ve emekçi olmamızın doğal bir sonucu olarak kendimizi Fransa emek cephesinin bir parçası olarak görmek durumundayız tabiki.

IRKÇILIĞIN HEDEFİNDEYİZ ÇÜNKÜ GÖÇMENİZ 

Göçün olduğu her ülkede göçmenler hep  o ülkenin ırkçı parti ve çevreleri tarafından günah keçisi olarak görülüp hedef gösterilir.

O ülkede işsizlik, yoksulluk, gelir dağılımdaki dengesizlik  artıkça ırkçılık da aynı oranda güç kazanır.

İstisnalar hariç bu  dünyanın her yerinde böyledir.

Sermaye cephesi ve siyasal iktidarlar da ihtiyaçları oranında ve kontrollü bir biçimde bu ırkçı parti ve çevreleri kışkırtıp diri tutarak toplumsal bölünmüşlüğü derinleştirirler.

Böylelikle emekçilerin bölünmüşlüğü üzerinden kendi sömürü düzenlerinin çarklarından kaynaklı açmazlarını ve çelişkilerini perdelemiş olurlar.

Oysa, yaşanmış tarihsel ve güncel tecrübeler göstermiştirki, nerede emek eksenli mücadele güçlenmişse orada ırkçılık gerilemiş ve güç kaybetmiştir.

Çünkü emek eksenli mücadelede bireylerin rengine, kökenine bakılmaz.

Orada karşıt güçler olarak sömürülenler ile sömürenler yani emek ile sermaye vardır sadece.

Bu nedenle emek eksenli mücadele cephesi farklı inançları, kültürleri ve halkları düşmanlaştırmaz.

Aksine onları kaynaştırır, kardeşleştirir, karşılıklı önyargıların kırılmasını sağlar.

Dolaysıyla, ırkçılığın hedefindeki  biz göçmenlerin sığınabileceği tek güvenli liman emek cephesidir.

yaşadığımız ülkede  barışın, adaletin, refahın, huzurun ve eşit yurttaşlık hukukunun hakim olmasını hepimiz yürekten isteriz öyle deyilmi?

Fakat bütün bu güzel isteklerin dilek ve temenilerle olmayacağını da biliyoruz.

Barışa, kardeşliğe, özgürlük  ve adalete dair dilek ve temenilerin ete kemiğe bürünmesinin yolu, ancak emek mücadelesine katılmaktan, destekleyip güçlendirmekten geçer.