Sermayenin rantı öldürür işçi sınıfının dayanışması yaşatır

Evrensel
Çağlar KAZAK
Gıda-İş Örgütlenme Uzmanı

İşçi sınıfının her yeni durumdan-olaydan öğrenmesi, tecrübe kazanması, sonuçlar çıkarması, dostunu-düşmanını tanıması ve bundan sonrası için yeni hedefler belirlemesi sınıf mücadelesini takip edenler için sıklıkla karşılaşılan durumlardır. Bugün kendi çıkarına ekonomik bir talep için dahi kımıldamayan bir işçi yarın belki de toplumsal bir durum ya da talep için çok hızlı harekete geçebilir. Bunun en somut örneklerinden birine de 6 Şubat’ta yaşanan Maraş merkezli 7.7 ve 7.6 büyüklüklerindeki depremlerden sonra tanık olduk. Deprem bölgelerinde “Devlet nerede” çığlıkları yükselirken işçiler, emekçiler dayanışmayı büyütmeye çoktan başlamışlardı bile. Dayanışma çağrılarına ülkenin her yerinden hızla karşılık veriliyordu.

DİRENİŞ BİRLİĞİ ÖĞRETTİ

Eskişehir’de insanca çalışma ve yaşam talepleriyle DİSK’e bağlı Gıda-İş Sendikasında örgütlendikleri için topluca işten atılan Yasin Çakır direnişçisi işçiler de dayanışma çağrılarına ilk ses verenlerden oldu. İşten atılmaları sonrası fabrika önünde 36 gün boyunca direnen ve direnişlerini kazanımla sonuçlandıran işçiler o süreçte dayanışmanın ne kadar hayati olduğunu da çok net öğrenmişlerdi. Onları direnişlerinin ilk gününden itibaren hiç yalnız bırakmayan sendikalar, siyasi partiler, dernekler, emek ve demokrasi güçleri direnişlerinin kazanımla sonuçlanmasında önemli bir faktör olmuşlardı. “Bizim direnişimizden önce başka bir fabrikada bir direniş başlasaydı belki bizim çok da umurumuzda olmazdı ama bu direnişte yanımızda olan dostlarımız bize birlikteliğimizin ne kadar önemli olduğunu öğrettiler” diyen işçiler yaşadıklarından öğrendi ve öğrendikleriyle değiştirmeye başladı.

İMKAN KISITLI ÇABA YÜKSEK

Direnişçi işçilerin neredeyse tamamı daha ilk saatlerde sendikamız Gıda-İş’in çağrısını yaptığı acil ihtiyaç kampanyasına az çok demeden dişlerinden tırnaklarından ayırarak katıldılar. Dayanışmayı bir adım daha ileri götüren işçiler yine sendikalarının çağrısıyla bu sefer de deprem bölgesine giderek çadır kurmaktan erzak dağıtımına kadar nerede bir ihtiyaç varsa orada oldular. Deprem bölgesinde farklı iş kollarından sınıf kardeşleriyle de bir araya gelen Gıda-İş üyesi işçiler işçi sınıfı için dertlerin de çözümlerin de ortak olduğunu bir kere daha tecrübe ettiler. Örgütlenme mücadelesi veren bir metal işçisiyle ya da ay sonunu getiremeyen bir belediye işçisiyle kendi deneyimlerinin ortaklığını gördüler. Kendi örgütlenme sürecinde yaşadıkları kaygıların işçiler birlik olunca nasıl aşıldığını memleketin bir diğer ucundaki benzer süreçleri yaşayan başka bir işçiyle nasıl aynılaştığını görmeleri sınıf kardeşliğini de bir kere daha pekiştirdi. Bölgedeki işçiler açısından da en zor günlerinde kilometrelerce uzaktan kalkıp gelen ve dayanışmayı büyüten işçilerin yaptıklarının ne kadar kıymetli olduğunu da görmenin türlü örnekleri yaşandı. Eskişehir’den kendileri için oraya gelen işçileri rahat ettirmek için kısıtlı imkanlarıyla ellerinden geleni yapmaya çalıştılar.

YÜRÜNECEK YOL

Yaşanan bu son deprem de bir kere daha gösterdi ki; işçi sınıfı ve emekçi halklara reva görülen açlık, yoksulluk, kıyım, sefalet… İş cinayetlerinde bazen birer birer bazen onar yüzer katledilmiyorsak, katliama dönüşen afetlerde ölüyoruz. Deprem öncesi alınmayan tedbirler, rant uğruna gözden çıkarılan gerçekler, bilimin söylediklerine sırt dönmeler bir doğa olayı olan depremin bir katliama dönüşmesine neden oluyor. Deprem sonrası enkaz altında bir başına bırakılan halkın yaralarını sarmak da yine ancak kendi dayanışması ve örgütlü gücüyle mümkün olabiliyor. Dayanışmayı adım adım ören işçiler bize aslında yürünecek yolu da gösteriyor. Kendi gücümüze güvenmekten, dayanışmayı büyütmekten ve birlik olmaktan başka çaremiz yok. Sermayenin bize ölümü reva gören bu düzenini ancak örgütlenerek değiştirebiliriz.